Her geçen gün kopuyorum kendimden.Yavaş yavaş eksiliyorum.Yoruluyorum gitgide.Sabahları erkenden uyanmak yenı gune merhaba demek ıstemıyorum.Gece olduğunda da uyumak istemıyorum.
  Eksiliyorum kendimden.Küçük şeylere sevinirdim çocukken.Annemın saçımı okşamasına,benımle oyunlar oynamasına,o pamuk sesıyle şarkılar soylemesıne...
  Şeker yemeye:)
İstediğim olmadı dıye mızmızlanıp ağlamazdımda...Büyük mutluluklar istemedım.Ama anlıyorumki bazen insan aniden büyüyüveriyor.Karşıdan bakanlar anlamazlarki küçücük bir çocuk saklıyor içinde.Hiç büyümek istememiştim zaten ben...Aşka gelince koskoca bi yalan bence...